Fatih Altaylı'dan Mesut Özil'e destek

AKŞAM gazeteden çıkarken sordular "Maçı izlemeyecek misin" diye. "Yoo" dedim.

 "Nasılsa yenileceğiz." Ama dayanamadım. Yine de izledim. Utanarak. İki şeye utandım. Birincisi oynadığımız futbola, ikincisi topun Mesut Özil'in ayağına her gelişinde "yuhlamaya" başlayan seyirciye.

Normalde yenilirdik ama bu kadar kötü oynamak zoruma gitti. Almanya Almanya olsa 8 atardı, tarihi günlerden biri olurdu. Ya acıdılar veya onlar da gününde değildi. Türk Milli Takımı'nı 1980'lerden beri bu kadar aciz görmedim. Hadi onu geçelim. Ya Mesut'a yapılanlar.

Çok değil birkaç hafta öncesine kadar milli gururumuzdu. Real Madrid'deki ilk Türk futbolcuydu. Dünya Kupası'nda Almanya'yı sırtlayan Türk'tü. Cuma akşamı birdenbire "Hain" oluverdi. Ne oldu ya, hani bizim çocuktu. Kahramanımızdı. Real Madrid'e gittiği için zil takıp oynuyorduk. O zaman bilmiyor muydunuz bu çocuğun Alman Milli Takımı'nın oyuncusu olduğunu da şimdi birden öfkeleniverdiniz. Ne bekliyordunuz yani, Almanya, Türkiye ile oynayıncaya kadar Mesut Alman milli, Türkiye ile Almanya oynarken Türk milli mi olacaktı!

Yahu manyak mısınız? Çocuk tercihini yapmış. O takımı seçmiş. Biz de buna üzülmüşüz ama kanımızı taşıyan birinin oralarda başarılı olmasından da gurur duymuşuz düne kadar.

Şimdi niye kızıyorsunuz durduk yerde? Peki o zaman mesela Elvan Abeylegesse'yi ne yapacağız? O da şampiyonluklar alırken, Etiyopyalı yani kendi ülkesinden atletleri geçerek Türkiye adına, bizim adımıza madalyaları topluyor. Etiyopyalılar Elvan'a sövse ne diyeceğiz? Ya da sövdükleri zaman bozulmuyor muyuz? Yapmayın hanımlar, beyler!

Ben aslında şunu isterdim: Maç 1-0 bitsin ve o tek golü de Mesut atsın.
Almanlar da Türkleri ancak bir Türk'ün attığı golle yenebilsin.

Ben Mesut'la hâlâ gurur duyuyorum.
Bizden biri olduğu için.
O da her ne demekse.